آیا همه می‌توانند مراقبه اتجام دهند؟

جان کابات زین

کتاب صوتی هر جا روید مقصد همانجاست

خیلی‌ها این سوال را از من می‌پرسند. به نظرم مردم این سوال را می‌پرسند زیرا فکر می‌کنند که احتمالاً غیر از خود آنها، همه می‌توانند مراقبه انجام دهند. آنها می‌خواهند اطمینان بیابند که تنها نیستند، که حداقل افرادی دیگری هم هستند که مثل آنها باشند، انسان‌های بیچاره‌ای که بدون توانایی مراقبه به دنیا آمده‌اند. اما این مساله چندان ساده نیست. 

اینکه فکر کنید قادر به مراقبه نیستید، تا حدی مثل این است که فکر کنید نمی‌توانید نفس بکشید، یا تمرکز کنید، یا خود را ریلکس کنید. تقریباً همه می‌توانند به راحتی نفس بکشند. و اگر شرایط جور باشد، تقریباً همه می‌توانند تمرکز کنند، همه می‌توانند ریلکس کنند. 

مردم اغلب مراقبه را با ریلکس کردن یا نوعی حالت خاص دیگر که باید بدان وارد شد یا احساس کنند، اشتباه می‌گیرند. وقتی یکی دوبار تلاش کردید و به جایی نرسیدید، یا حس خاصی به شما دست نداد، این طور تصور می‌کنید که شما یکی از همان افرادی هستید که نمی‌توانند این کار را انجام دهند. 

اما، مراقبه به این معنی نیست که حس خاصی به انسان دست دهد. مراقبه این است که آن حسی را که داریم درک کنیم. مراقبه این نیست که کاری کنیم ذهنمان خالی یا متوقف شود، هرچند که حالت سکون در مراقبه عمق بیشتری پیدا می کند و می‌توان به طور منظم آن را تقویت کرد. بیش از همه، مراقبه این است که بگذاریم ذهنمان همانطور که هست باشد، و از اینکه ذهنمان در این لحظه چگونه است قدری اطلاع پیدا کنیم. مساله این نیست که به جای دیگری برسیم، بلکه مساله این است که به خودتان اجازه دهید همانجایی باشید که هستید. اگر این مساله را متوجه نشوید، پیش خود فکر خواهید کرد که اصولاً توانایی مراقبه نخواهید داشت. اما اینها  افکار هستند، و افکار اشتباهی هم هستند. 

درست است، مراقبه به انرژی نیاز دارد و تعهدی که کار را رها نکنیم. اما در عین حال، صحیح‌تر نیست بگوئیم «دیگر ادامه نمی‌دهم» تا اینکه بگوئیم «نمی‌توانم انجامش دهم»؟ همه می‌توانند بنشینند و نفس و ذهن خود را مدنظر قرار دهند. و مجبور نیستید بنشینید. می‌توانید این کار را در حال راه رفتن، ایستادن، خوابیدن، یک لنگه پا، در حال دویدن، یا در حال حمام کردن انجام دهید.